Informacje
Szpital Uniwersytecki w Krakowie jest największą jednostką ochrony zdrowia w województwie małopolskim oraz jedną z największych w kraju, zarówno pod względem bazy łóżkowej (1 341 miejsc), zasobów kadrowych (ponad 4 500 pracowników), jak i wysokości kontraktów zawartych z płatnikiem publicznym (poniższe dane przedstawiają wysokość przychodów uzyskanych z NFZ w latach 2011-2016).
2011 – 399 214 734,26 zł
2012 – 487 529 585,78 zł
2013 – 504 232 679,45 zł
2014 – 535 280 228,97 zł
2015 – 569 819 706,49 zł
2016 – 611 618 372,68 zł (stan na 24.03.2017 r.)
Liczba realizowanych hospitalizacji sukcesywnie wzrasta i wynosi rocznie około 80 000 w oddziałach łóżkowych (2015 r. – 78 521, 2016 r. – 79 785) oraz dodatkowo prawie 50 000 w Szpitalnym Oddziale Ratunkowym (2015 – 6 802, 2016 -48 190); liczba porad ambulatoryjnych sięga prawie 500 000 rocznie (2015 r. – 496 625, 2016 r. – 495 252)
Działalność prowadzona jest obecnie w niekorzystnych warunkach, na co składają się:
- duże rozproszenie infrastruktury lokalowej i sprzętowej (łącznie około 20 lokalizacji obiektów medycznych, przede wszystkim w rejonie ul. Kopernika),
- wiek oraz stan techniczny zasobów szpitalnych (np. średni wiek w przypadku aparatury MR wynosi 8 lat, RTG stacjonarnych 6 lat, angiografów 7 lat, a łóżek szpitalnych 15 lat, przy czym wartość uśrednioną obniżają jednostkowe zakupy nowego wyposażenia, dokonywane głównie ze środków zewnętrznych, pozyskiwanych z regionalnych lub krajowych programów i projektów),
- wysokie koszty obsady medycznej oraz obsługi technicznej obiektów i wyposażenia (roczne koszty związane z naprawami i serwisem aparatury wynoszą ponad 3 mln zł, a utrzymanie i niezbędne remonty infrastruktury obiektów, bez kosztów bieżącej eksploatacji, ponad 7 mln zł),
- lokalizacja części klinicznej bazy łóżkowej w innych szpitalach, ograniczająca kompleksowość opieki,
- rosnące trudności w zapewnieniu wymaganych standardów jakości, wobec rosnących wymagań zmieniających się przepisów i upływających terminów na dostosowanie się do nich,
- brak możliwości rozwojowych w obszarze obecnej infrastruktury, przy szybkim postępie technologii medycznych i zwiększających się oczekiwaniach ze strony pacjentów.